Być człowiekiem, to takie łatwe.

Tak postanowiłam wziąć się za bloga.
Już od dawna o tym myślałam, namawiali mnie znajomi, bym zaczęła pisać i tutaj, ale jakoś jak wszystko u mnie musi mieć swój właściwy moment.
A może nie moment, a impuls.
Tak jak dziś.
Wystarczył jeden telefon, jedna rozmowa z kimś, kogo próbowałam ' przesunąć ' z dziś na ...za parę dni.
Cieszę się, że sięgnęłam po swoją komórkę i poznałam w skrócie kawałek czyjejś historii.
Historii, której jeszcze nie znam dobrze i nie wiem czy kiedykolwiek poznam ją do końca, ale to co już wiem, wystarczyło by pozwolić jeszcze mocniej zakorzenić się we mnie tego co robię od jakiegoś czasu i czym się zajmuję.
Dlaczego to robię.

Ktoś, kto mówi po drugiej stronie słuchawki.
- Jutro idę do więzienia.
Nie sposób zatrzymać się na moment w biegu za swoim życiem, nie sposób przestać mysleć, dlaczego właśnie tak.
Nie osądzać, bo to nie ma tak naprawdę znaczenia, zwłaszcza kiedy coś się tam już wie.
Sposób w jaki padły te słowa, cztery wyrazy, na długo zapadną mi w pamięć.
I tak, będę pisać bloga.
O tym co robię teraz i o tym, co robiłam kiedyś.

O tym co czuję i jak czuję.
O tym jak traktuje ludzi i o tym jak jestem traktowana przez nich.
O robieniu czegoś i o nicnierobieniu. 
O tym jak zaczęła się moja przygoda z rakiem.
Z rakiem, którego nie mam, choć czasem czuję się dokładnie tak, jakby był moim kompanem na dobre i na złe.
Niektórzy i tak myślą, że go mam.
Mieli go moi Dziadkowie, miała go moja Mama.
Miała go Magda Prokopowicz.
Miała go Joasia Sałyga.
Ma go wiele bliskich mi osób.
Dlatego !